hep yavas bir hayat hayali kurarim. hizdan, cok hizli gecen gunlerden, sonunun nasil geldigini anlamadigim haftalardan, "aa bu da bitiverdi lan" yillardan hoslanmam, sanki sadece kendime kadar hazirladigim bir seye birisi salca olmus gibi -evet bencilimdir de. demem o ki hayattaki yavaslik talebim tembellikten degil hayatin insanin sindirebileceginden daha hizli akmamasina gerektigine olan inancimdandir.

bir tarafta kendini birden bire yaslanmis halde bulan ve hayattan kazik yemis hissiyle dolu huysuz bir ihtiyar olmak var; diger tarafta kicinin beyazlayan killarindan misina yapip lufer avlayan adam olmak. ben aklim erdiginden beridir ikincisi olmaya calisiyorum, so far so good...